Чӯҷаи фарбеҳ Лӯъбатаки, шавҳараш баръало дигар наметавонад аз ӯҳдаи вай. Ва ӯ аслан ба ӯ таваҷҷӯҳ надорад! Чунин тан бефоида набояд бекор истад! Вай инчунин бояд ба писараш ташаккур гӯяд - хонум ҳама чизи лозимаро дар хона мегирад ва ҳатман дар паҳлӯи худ маъшуқа намеҷӯяд. Умуман, ҳама чиз мисли як оилаи оддии Шветсия аст, ҳама хушбахтанд! Ба назари ман, барои ӯ беҳтар аст, ки ҳамсарашро бо писараш шарик кунад, аз он ки ӯ бо ягон марди бегона берун равад.
Вай дар ҳақиқат онро барои бародараш гирифтааст. Бо вай бахсу мунозира кардан, ба у гуф-тан фоида надорад. Ҳамин тавр, ҳадди аққал ӯ тамоми хашми худро ҳангоми алоқаи ҷинсӣ бо латукӯб кардани вай дар байни булкаҳои калонаш берун кард.